از مدت ها قبل شروع کرده بود. از زمانی که میرسید خانه شروع میکرد به بهانه های مختلف پیام دادن و من هم لاجرم جوابش را میدادم. چون دوست نداشتم دلش را بشکنم، با صبر و حوصله پیام هایش را میخواندم و برایش مینوشتم. 

از یک جایی به بعد، حس می کردم که خیلی همه چیز «عجیب» شده است. نوع پیام هایش، نگاه هایش در مدرسه، و همیشه نگاه کردنش به من! با خودم میگفتم شاید من اینطور فکر میکنم، و از زیر ماجرا در میرفتم. نمیخواستم باور کنم که علاقه میتواند این مدلی هم باشد. 

کم کم شروع کرد به فرستادن متن هایی که در توصیف من مینویسد. اولش لذت کمی میبردم و خوشحال بودم که توانستم اثر مثبتی هم داشته باشم( آدمیزاد است دیگر، گاهی از کمی توجه بدش نمی آید. )

اما زمانی که صراحتاً پیام داد و گفت«روت کراش دارم» همه چیز خراب شد. آن باوری که خودم را به غلط بودنش هدایت میکردم، برایم اثبات شده بود.

نمیدانستم باید چه جوابی بدهم. پیامش سین خورده، و دستان من بی حرکت روی کیبورد قفل شده بودند. قبل تر ها برایش از زیان های علاقه زیاد به افراد گفته بودم، و میدانست که من از این علاقه های چرت و پرت خاطره خوبی ندارم، اما نمیدانستم باید چه جوابی بدهم. 

باورم نمی شود عشق و علاقه ای که همیشه بنظرم چیز زیبایی بوده است، این چنین آزار دهنده باشد. حالا میفهمم که چقدر این «علاقه» مزخرف است و انسان را آزار میدهد. 

حالا زمانی که برایم قلب میفرستد، نمیدانم باید چه جوابی بدهم. اگر گفتگوی عادی بود، قطعا با یک قلب جوابش را میدادم، اما نمیدانم این حس معذب بودن از کجا می آید که هربار برایم مینویسد«دوستت دارم» «ازت خیلی ممنونم» «بابت وجودت خوشحالم» «خدایا من چقدر خوشبختم» به سراغم می آید و منِ با احساس را که ادعا میکردم باید جواب عشق را با عشق داد وادار به سکوت میکند چیست! 

پ.ن: عشق با تمام زیبایی هایش میتواند بدترین حس جهان هم باشد. وقتی میدانی فرد مقابلت ممکن است با کوچکترین رفتار تو تا لب مرگ برود، و از آن طرف ندانی باید چه برخوردی نشان بدهی، دچار سردرگمی وحشتناکی میشوی! 

پ.ن: تا اطلاع ثانوی، از عشق متنفرم! :|

پ.ن: اما من به یک نتیجه رسیدم! کلاسِ هفتم همیشه این ماجرا را همراه خود دارد. همه چیز وقتی هشتم بشود تغییر میکند. ( امیدوارم! )