حس میکنم تنها درسی که در آینده به درد میخورد فارسی و نگارش است، چون برای من زیستن بدون کتاب هایم و بدون نوشتن امکان پذیر نیست!
در کل روز یا کتاب میخوانم و یا مینویسم، مینویسم و مینویسم، چون به اعماق وجودم نفوذ میکنم و حس واقعی ام را متوجه می شوم، نوشتن تسلی بخش ترین بخش روزم می تواند باشد و خواندن کتاب آرامش بخش ترین.
کتاب ها و نوشتن من را وارد دنیای خود میکنند و میگذارند ذهن من بی پروا سفر کند، نوشتن مثل فیزیک نیست که اگر طبق فرمول پیش نروی اشتباه شود، یا ریاضی نیست که همیشه باید محاسبه ات درست باشد، نوشتن نیاز به قلم و کاغذی ساده و ذهنی بی پروا دارد.
خواندن کتاب نیاز به هیچ چیز جز کتاب ندارد، بعضی معتقدند مطالعه کتاب نیاز به فضا ساکت و آرام دارد، اما وقتی کتاب ما را به دنیای خود دعوت می کند و میتوانی وارد دنیایش شوی و دیگر هیچ سر و صدایی به غیر از داستان نشنوی چه فرقی دارد سر کلاس حوصله سر بر ریاضی کتاب میخوانی یا سر کلاس پرهیاهو و شلوغ فیزیک!