گذر زمان همه چيز رو عوض مي کنه و چيز هايي که باقي ميمونه، آدمارو به نسخه بهتر خودشون يا کامل تر خودشون تبديل مي کنه. همه ما کار هايي کرديم که گاهي اوقات براي اينکه دوباره زخم هارو باز نکنيم از گفتنشون عاجزيم، اما اميد داشته باش که زمان همه چيز رو بهتر مي کنه.

يادش نخير: D منم يه همچين حسي. رو توي 16_17 سالگيم تجربه کردم و يه همچين متني هم توي دفترم نوشتم... اون موقع فکر ميکردم بدتر از اين نميشه که بشه... فکر ميکردم خيلي اوضاع خرابه اما گذر زمان هم اون موضوعرو بي اهميت کرد هم بدتر از اون سرم اومد فهميدم قبليه چيزي نبود: D

امروز_ که البته از دقايقي پيش تبديل شد به ديروز و فضا رو وارد ژانر جواد خياباني کرد_ اندک روزي مونده به سالروز تولدمه. چند سالگيش خيلي مهم نيست (البته شما همين جمله رو اينجوري بخون که: اتفاقا خيليم مهمه!)، اما از يه جايي به بعد آدم به جاي اينکه ذوق کهولت سن رو داشته باشه بيشتر ازش مي‌ترسه. البته در عين حال که مي‌ترسه، همزمان همه‌ي اين احساسات رو هضم مي‌کنه و پشت سر مي‌ذاره و آخر سر اون روز رو خوش مي‌گذرونه.