چرا به اين واقعيت پي نميبري که نوشتن همه چيز نيست و نميشه هيييييچ کاري باهاش کرد؟ رضوان، نوشتن خوبه اما وقتي هيچ کاري به غير از اون رو خوب انجام ندي، ديگه نوشتن هم برات بد ميشه. تابستون سال پيش، خانواده ام به من فقط هفته اي اجازه ميدادن يه کتاب بخونم. بنظرت چرا؟ چون فقط و فقط کتاب ميخوندم. درسته نميتونن نوشتن رو ازم بگيرن، اما ميتونن دوباره کتاب هام رو بگيرن که...! ببين تو که درست خوبه، اگر بنويسي، فوق العاده است. اما من ديگر به درد نوشتن هم نميخورم رضي. نکته دوم، ممنونم که روي آينده خودم و خودت حساسي، اما اگر قرار باشه واقع بينانه بگم، احتمالا هيچوقت نتونم معلم بشم، ميدوني چرا؟ چون کسي که ميخواد معلم بشه درسش خوبه. رضي متاسفانه الان درسه که زندگي رو ميسازه. فکر ميکني چرا گريه ميکردم؟ چون گند خورده به همه چي. اوضاع خونه و اثاث کشي مون و... برام بس بود، اين رياضي کوفتي هم اضافه شد. ميخوام ننشستن رو تمرين کنم، چون به هم قول داديم، اما...! ميتونم گفتن هاي الکي هم هيچ تأثيري ندارد. گفتي بلند شم، رضوان، اگر توي گل گير کرده باشم چي؟ من دوست دارم بلند بشم اما بدجوري گير کردم. بهت قبلا هم گفتم که داستان قهرمان بودن من، با بقيه قهرمان ها فرق داره. اشتباهي قهرمانم. يه قهرمان الکي. کاش ميشد يه روز اينا رو به دانش آموزام ميگفتم. کاش. کاش. کاش. ديگه همه چي داره برام کاش ميشه. آره از ننشستن واقعا بدم مياد. جمله آخرت خيلي جذابه، دارم بهش فکر ميکنم...