الههههههي. اي جانم. چه قدر خوشحالم ميکني که به فکرمي. من نمي گم که کاملا غمگين ميشم، من خوشحالم اما در کنارش هم بگذار همدردي هم بکنم. درسته که بايد از سختي ها بگذريم اما نه با قهقهه و نه با گريه(البته که هنوز هم ميگم گريه عمري کاکلا طبيعي و نيازه) بايد با آرامش ازشون بگذريم. اما تنهاي تنها که نميشه. بگذار حداق کاري که مي تونم بکنم رو بکنم. يعني حالت رو بپرسم ولي نه فقط ناراحتيت رو ببينم و خوشحالي کنم. منم به اندازه خودم ناراحت باشم اما چشم اون طور نارتحت نمشم که دلت راضي به اين کار نباشه. ما باهم خوشحاليم و با هم هم گريه مي کنيم.