الههههههي. اي جانم. چه قدر خوشحالم ميکني که به فکرمي. من نمي گم که کاملا غمگين ميشم، من خوشحالم اما در کنارش هم بگذار همدردي هم بکنم. درسته که بايد از سختي ها بگذريم اما نه با قهقهه و نه با گريه(البته که هنوز هم ميگم گريه عمري کاکلا طبيعي و نيازه) بايد با آرامش ازشون بگذريم. اما تنهاي تنها که نميشه. بگذار حداق کاري که مي تونم بکنم رو بکنم. يعني حالت رو بپرسم ولي نه فقط ناراحتيت رو ببينم و خوشحالي کنم. منم به اندازه خودم ناراحت باشم اما چشم اون طور نارتحت نمشم که دلت راضي به اين کار نباشه. ما باهم خوشحاليم و با هم هم گريه مي کنيم.

و يک چيز ديگر. وقتي براي تو 1403 بي رحم است، براي من هم هست. نمي دانم مي داني يا نه اما من و تو نداره. ما دوستيم. هر قدر ناراحتي بکشي براي منم همون قدر دردناک و به قول تو بي رحمه...فقط با اين تفاوت که قبلاً با هم حرف مي‌زديم و در بين نداري هامون هم رو داشتيم اما حالا نه.

سلام حلي. متنت مثل هميشه بي نظير بود. خيلي قشنگ و روان، اما غمگينم مي‌کنه. خيييلي غمگين. منم دقيقا مثل تو شدم. بدون هيچ هدفي،هيچ اميدي، هيچ انگيزه اي. بدون هيچ کار جالبي يا اصلا کااااري. با اين تفاوت که من همان فيلم ديدن هم انجام نمي دهم. من تنها کاري که دوست داشتم و بهم آرامش و لذت ميداد رو از دست دادم. ديگه چرا بايد خوشحال باشم؟ واقعا چرا وقتي تو نيستي بايد خوشحال باشم؟؟؟ نه جدي ميگم. کاملا جدي. هر وقت ناراحت بودي و به من ميگفتي وقتي باهات حرف ميزدم خودم حال بهتري داشتم و ميگفتم حداقل بيکار ترين آدم روي زمين نيستم. حداقل با دوستم که حرف ميزنم. اما تو رفتي. حالا ديگه همان کار را هم ندارم. براي همين بدون مثل تو هستم. نه اينکه بفهممت يا درکت کنم، بالاتر از اون! منم مثل تو هستم.