این حس، حسی است که حلی قدیمی هیچوقت نداشت. دلم میخواد برم و محو بشم، برم یه جای دور تا دیگه هیچکس من رو نبینه از اینکه در یک جمع مرکز توجه ها باشم متنفرم، از این که در گعده ها با اینکه حرفی دارم ولی سکوت میکنم چون از اینکه یکهو همه من را ببینند متنفرم. اما من قبلا اینطوری نبودم، قبلا همیشه و هرکجا حرف میزدم، خجالت نمیکشیدم و همیشه هم سوال هایم را میپرسیدم، این که چی شد اینطوری شدم و امسال همه یکهو بهم گفتن چرا انقدر اعتماد بنفست آمده پایین نمیدانم، اما هروقت بچه ها یا معلم ها این را میگن یاد پارسال می افتم که همه میگفتن اینو بفرستیم حرف بزنه، فقط این انقدر اعتماد بنفسش بالا است که این کار را بکنه!
الان شدم یک آدم فراری از گفتن نظر هایش، آدمی که در کلاس ها نظرش را درباره سوال معلم فقط زمزمه میکند. فردا باید ارائه اجتماعی ام را بدم و از هرچیزی بیشتر استرس دارم، از پنجشنبه همه کار هایش را کرده ام اما برای بار هزارم با خودم میگویم اگر بد باشد چی؟ اگر خراب کنم چی؟ اگر وقت کم آوردم چی؟
و هزار و یک سوال استرس آور دیگر از یکشنبه هفته پیش که تکلیفمان شد هفته بعدش ارائه بدهیم در ذهنم جمع شدند و امشب همه شان باهم به سراغم آمده اند. پاورپوینتی که درست کرده ام را باز میکنم، بنظرم آنطور که در ذهنم عالی را معنا کرده ام نیست. تصمیم میگیرم اصلا بدون پاورپوینت کارم را انجام بدهم. به خودم دلداری می دهم که اصلا شاید فردا نوبت تو نرسد که ارائه کنی و اینطوری میتوانی جشن بگیری، اما ته دلم میدانم که چون همیشه معلم ها یا با من مشکل دارند یا به قول خودشان از سر مهربانی همیشه توجه شان به من است خانم گلزاری قطعا من را صدا میکند تا من هم همین فردا ارائه ام را بدهم.
در دلم غوغایی بر قرار است و از استرس حالم داره بهم میخورد. دوباره مرور میکنم با خودم که سر ارائه ام قرار است چی بگویم، روی متنم کاملا مسلط هستم و بلدم چی بگویم اما چیزی که ته دلم میگوید اگر خراب کنی چی بزرگ تر از حس مسلط بودنم است، خیلی خیلی بزرگ تر!
حوصله ندارم که دوباره ارائه ای بدهم یا در کلاس حرفی بزنم و یکهو همه برایم دست بزنند، اینها کی متوجه میشوند که من بدم می آید برایم دست بزنند؟ چون من میدانم هیچوقت کارهایم انقدر خوب نیست که بخواهند برایم دست بزنند، پس شاید برای دلسوزی شان است؟
اگر دینا این متن را بخواند همه جا جار میزد واای ببینید این داره چه تخریب شخصیتی میکند، اصلا حلی اینطوری نیست که نوشته است.
اما هستم، این من واقعی هستم. استرسم بیش از آن است که میدانم برای این رائه لازم است اما مغزم قبول نمیکند که کمی از استرس را همینجا زمین بیندازد و رهایش کند.
آخرش هم میدانم فردا یک ارائه معمولی میدهم و همه چیز تمام میشود اما...
برایم سخت است قبل از ارائه نگم که این چرت و چرت و ارزش گوش دادن ندارد، اما اگر بگم باز هم مثل همه ی کلاس های دیگر ساعت ها سرزنش میشوم که نباید اینطور بگویم و حرف هایم چرت و پرت نیستند، خصوصا فردا اگر سر کلاس اجتماعی این را بگویم احتمالا چیزی جز یک بدن بدون سر ازم باقی نخواهد ماند چون هفته پیش که خانم گلزاری تکلیف را گفتند و من یک عالم غر زدم و دقیقا همان روز وقتی موقع پرسیدن سوال هایمان بود و من نپرسیدم خانم گلزاری زنگ آخر یک عالمه با من صحبت کردند و احتمالا دیگر نباید سر کلاس اجتماعی غر بزنم.
هیچوقت فکر نمیکردم روزی من هم طعم استرس و نگرانی را بچشم، فکر میکردم من همیشه عاشق ارائه دادن میمانم و همیشه هم عاشق صحبت کردن در جمع، اما زهی خیال باطل!
پ.ن: واقعا انقدر استرس دارم که دوست دارم تا صبح چرت و پرت بنویسم و چرت و پرت بنویسم
پ.ن: فردا امتحان عربی هم داریم و من مثل همیشه جمله قبل امتحان هایم را میگویم: قراره بازم گند بزنم(البته عربی ام خوبه اما...)
پ.ن: واقعا چرا انقدر استرس دارم؟؟
